”მრავალშვილიანი ოჯახის მიერ ახალშობილის მოკვლა ყველაზე სამართლიანი საქციელია,“ ეს არის მარგარეტ სანგერის, რადიკალი ფემინისტისა და ევგენიკოსის სიტყვები, რომელმაც 1916 წელს Planned Parenthood (,,მშობლობის დაგეგმვა’’) დააარსა. დღეს ეს ორგანიზაცია ყველა კონტინენტზე ფუნქციონირებს და ხელს უწყობს აბორტს, კონტრაცეპტივების გამოყენებას, სექსუალურ თავისუფლებასა და ლიბერალური პალიტრის სხვა მსგავს ქმედებებს.
ის ერთადერთი ორგანიზაცია არ არის, რომელიც ადასტურებს მითს, მოსახლეობის სიჭარბის შესახებ და ხალხს ნაკლები შვილის ყოლისა და აბორტისკენ მოუწოდებს. ახლახანს, აშშ -ში დაფუძნებულმა World Population Balance-მა წამოიწყო კამპანია სახელად ,,ერთი პლანეტა, ერთი ბავშვი,“ რომლის მიზანიც, მისივე ოფიციალური ვებგვერდის თანახმად, „პატარა ოჯახების“ წახალისებაა „ჭარბი მოსახლეობის პრობლემის გადასაჭრელად“.
ამ მიზნის მისაღწევად მათ შოკისმომგვრელი ბილბორდები განათავსეს სხვადასხვა მესიჯებით.
,,ყველაზე კარგი საჩუქარი პირველი შვილისთვის, მეორის არგაჩენაა.’’
საინტერესოა კომენტარები სოციალურ ქსელში:
დედისერთა ვარ და ეს საშინლად არასწორია. იმდენად მარტოსულად ვგრძნობდი თავს რომ ყოველ ღამე ვტიროდი, ჩემს მშობლებს დას ან ძმას ვევედრებოდი, მათ კი მეტის გაჩენა არ შეეძლოთ. ეს საშინელებაა.
ღმერთო ჩემო. ექვსი შვილიდან ყველაზე უფროსი გეტყვით, რომ ეს ყველაზე საშინელი განცხადებაა რაც კი ოდესმე წამიკითხავს. ჩემი მშობლების უდიდესი საჩუქარი ჩემი ხუთი დედმამიშვილია.
ვაღმერთებ ჩემს ორ ძმას. ვერ წარმომიდგენია მათ გარეშე ყოფნა. ღმერთს მადლობას ვუხდი, რომ მშობლებს ჩვენი თავი აჩუქა. რა ხდება მსოფლიოში? სამწუხაროა ისეთი ადამიანების არსებობა რომლებსაც ბავშვები არ უყვართ. ღმერთო, დაეხმარე მსოფლიოს.
ხუთ ბავშვში ყველაზე უფროსი მე ვიყავი, საშინელ სიღარიბეში გავიზარდე, თუმცა ჩემი ბავშვობიდან არაფერს შევცვლიდი. ჩვენ ძალიან კარგი მეგობრები ვიყავით და ვერც ერთი სხვა მეგობარი დაიკავებს მათ ადგილს. ცხოვრებაში არსებობს რაღაცები, რასაც ფულით ვერ იყიდი.
ამ ორგანიზაციის ვებგვერდზე ნათქვამია: „ მსოფლიოში ჭარბმოსახლეობის პრობლემაა, თუმცა გამოსავალი არსებობს: „ერთი პლანეტა, ერთი ბავშვი.“ აქვე ნათქვამია, რომ თუ მომდევნო 100 წლის განმავლობაში ქალზე საშუალოდ ერთი ბავშვი გვეყოლება, მსოფლიოს მოსახლეობა ამჟამინდელი თითქმის 7.8 მილიარდიდან 3 მილიარდზე ნაკლები გახდება.
ეჭვიც არ მეპარება, რომ ეს მართალია. მაგრამ საინტერესოა, რატომ გვსურს მსოფლიოში მხოლოდ სამი მილიარდი ადამიანი გვყავდეს. ყველა კეთილგონიერმა და მცოდნე ადამიანმა იცის , რომ ჩვენი პლანეტა დაბინძურებულია არა იმიტომ, რომ იქ ზედმეტად ბევრი ადამიანი ცხოვრობს, არამედ იმიტომ, რომ პროცენტულად ძალიან მცირე რაოდენობის ადამიანებს, რომლებიც გლობალური რესურსების ყველაზე დიდ ნაწილს ფლობენ, სურთ, რომ დანარჩენილმა მოსახლეობის რაოდენობამ განსაზვრული გზით იცხოვროს: ქალაქებში სადაც დიდი რაოდენობით საქონელი, მოწოდებასა და მომსახურეობის გაწევას მოითხოვს, საჭიროებს ტრანსპორტირებას,(კერძო თუ საზოგადოებრივს), მასობრივ წარმოებასა და, თავის მხრივ, მოხმარების მაღალ დონეს.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ჩვენ ვსაუბრობთ არამდგრადი სისტემის შესახებ.
მეორეს მხრივ, მდგრადი სისტემა – ადგილობრივი თემები, ადგილობრივი წარმოებითა და დისტრიბუციით მიღებული საქონლით. ხოლო მსხვილი მომარაგება და სისტემაზე ნაკლები დამოკიდებულება – მმართველი ელიტის ინტერესებში არ შედის. მის ინტერესს წარმოადგენს არის ცხოვრების ახალი წესის დამკვიდრება, შესაფერისი ბაზრების შექმნა, რომ ხალხმა გარკვეული ტიპის სამოსი გამოიყენოს, რომელიც დამახასიათებელია გარკვეული ცხოვრების სტილისთვის (ჰიპსტერები, გოთები, ცნობილები, ათასწლეულები, გეები…), გარკვეული ტიპის დიეტა (პალეო, კეტო, ვეგანური საკვები, უმი საკვები), მუსიკა, სპექტაკლები, ფილმები, სპორტი, ჯანსაღი ცხოვრების კურსები – ყველაფერი, რისი მოფიქრებაც შეგიძლიათ.
მაგრამ ოჯახი? ქორწინება? სიყვარული? ბავშვები?
მსოფლიო მოსახლეობის ბალანსის მისია მოიცავს კონცეფციას, რომელიც რამდენიმე წლის წინ გამოჩნდა სტატიებსა და მედიაში, სადაც აღინიშნა წყვილები, რომლებმაც უარი თქვეს შვილების გაჩენაზე – “უშვილო”.
მესმის, რომ ზოგიერთ წყვილს შვილი საერთოდ არ სურს. ეს მათი საქმეა. მაგრამ მე მწუხარების გარდა ვერაფერს ვგრძნობ, როდესაც ვხედავ, რომ ასეთი გადაწყვეტილებები და “ცხოვრების წესი” მისაღებია.
ის, რომ ვიღაცამ საკუთარი ინდივიდუალური გარემოებების გათვალისწინებით კონკრეტული არჩევანი გააკეთა, არ ნიშნავს, რომ მას მხარი უნდა დავუჭიროთ.
უშვილობა – საფენების, ბავშვთა საკვების, უძილო ღამეების, ავადმყოფობების, დალურჯებული მუხლების, ტალახიანი ხელების, მომავლის შიშიგან თავისუფლებას ნიშნავს, თუმცა, არ იქნება ის უსასრულო სიყვარული, რომელიც ენით აღუწერელია, სიყვარული, რომელიც ბავშვის გულწრფელ მზერაში შეიძლება ამოვიკითხოთ, რომელსაც, დედაზე ძვირფასი არავინ გააჩნია ამ სამყაროში.
არ შეგაწუხებს პატარა ფეხების ბაკაბუკი შუაღამით, როდესაც ის თქვენს საწოლს მოადგება.
ვერ დაინახავ იმ პატარ–პატარა გამარჯვებასა თუ წარმატებას, რომელაც ის შენს თვალწინ მიაღწევს.
ვერ მოისმენ ბავშვურ დაპირებებს: „ დედიკო, როცა გავიზრდები, ყველაზე ლამაზ კაბებს გიყიდი.“
თუმცა ამ ორგანიზაციისათვის… როგორ მის ვებგვერდზე წერია, „ მოსახლეობის სიმრავლე განაყოფიერებით იწყება.“
რაღა შეიძლება ითქვას ასეთ სამწუხარო განცხადებაზე?
Discussion about this post